To site της ΣυνΎπαρξης είναι εκτός λειτουργίας για μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να επιλυθούν κάποια τεχνικά θέματα. Ευχαριστούμε για την υπομονή σας. Για επικοινωνία, μπορείτε να χρησιμοποιείτε είτε την σελίδα μας στο Facebook, είτε στο email μας synyparxediktyo@gmail.com ή στο τηλέφωνό μας 210 7237863
#Μένουμεσπίτι και η δημιουργική αντοχή στο άγνωστο - του Σπύρου Δάμτσα
Στους αρχαίους Ελληνες ήταν ο Λοιμός, στους νεότερους χρόνους η Πανώλη και πάντοτε ο πόλεμος, πατέρας όλων των δεινών και αδιαμφισβήτητος εχθρός του Ανθρώπου. Εάν όμως ο τελευταίος προερχόταν από τον ίδιο τον άνθρωπο σε σημείο που να δημιουργεί, από τον Ηράκλειτο και τον Φρόυντ μέχρι τον Αινστάιν, σοβαρά διλήμματα για το εάν αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτισμού μας ή αποτέλεσμα των ελλείψεών του, οι εξωτερικοί εχθροί -ασθένειες και μεγάλες κατατροφές- προξενούσαν ένα δέος που άγγιζε τα σπλαχνικά αισθήματα του ανθρώπου απέναντι στην ύπαρξη και τη συνύπαρξή του στο κοινωνικό σύνολο.
Ο άνθρωπος σε αυτές τις συνθήκες αισθάνεται ριζικά αβοήθητος και στρέφεται στους θεσμούς της κοινωνίας, του κράτους και του πολιτισμού που δημιουργήθηκαν ακριβώς για να του παρέχουν την ασφάλεια ότι μπορεί να συνεχίσει να ζει και να ελπίζει.Την ανάγκη αυτή κάλυψαν αλλά και εκμεταλεύτηκαν κατά καιρούς θεσμοί της εξουσίας, της πίστης και της κοινωνικής ελπίδας. Η ίδια η επιστήμη δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό μιας καθολικής υπόσχεσης δίνοντας τα τελευταία σαράντα χρόνια αυτήν μιας ευτυχισμένης παγκοσμιότητας. Με τον ενθουσιασμό της ελευθερίας και της γνώσης και υποτιμώντας την αδυσώπητη ορμή των συμφερόντων επικράτησε η πεποίθηση ότι οι κοινωνικοί θεσμοί μπορούσαν να υποχωρήσουν μπροστά στην ατομική αυτοπραγμάτωση, η πολιτική μπορούσε να μείνει μια απλή διαχείρηση των αναγκαίων και ο πολιτισμός μια διαρκής παραγωγή και ανάλωση μικρών και εναλλάξιμων ηδονών.
Σε αδυναμία να αναδημιουργήσει μια συμβολική τάξη που να φιλοξενεί τις ιδέες και τις κοινωνικές του επιθυμίες ο άνθρωπος έρχεται να αντιμετωπίσει το πραγματικό, δηλαδή τη συστημική κρίση -οικονομική, φυσική, τώρα τον ιό- χωρίς την πίστη στους θεσμούς ή την κοινωνική αλληλεγγύη που υποτίμησε.Τότε έρχεται η ώρα ενός έρμαιου φαντασιακού που παραληρεί ανάμεσα σε απειλές και φόβους που δεν αντέχει μπροστά στο άγνωστο, στο κακό ή στον περιορισμό. Όσο πιο βαθύ είναι το κενό όπου δεν μπόρεσαν να επενδυθούν οι επιθυμίες του τόσο το αόρατο αντικείμενο του φόβου ( εδώ και ο ιός) δεν μπορεί παρά να μαγνητίζει πάνω του, να ρουφά σαν μαύρη τρύπα όλα τα ορφανά αντικείμενα των επιθυμιών του και τελικά τον ίδιο. Αντίθετα η ευθύνη, ατομική και συλλογική είναι αντίδοτο στο φόβο. Όσο η ευθύνη μας απελευθερώνει και μας συγκροτεί ως υποκείμενα τόσο η καραντίνα του φόβου μας απομονώνει απο τα συναισθήματα και τον πόνο των άλλων και μας αποξενώνει από τα αντίστοιχα δικά μας κάνοντας αφόρητο τον δικό μας πόνο όταν αυτός εμφανιστεί.
Έαν όμως οι Γαλλική επανάσταση μας δίδαξε ότι χωρίς την αλληλεγγύη και την ισότητα δεν έχει αξία η απελευθέρωση η Ελληνική μας δίδαξε επίσης ότι μόνον με την τόλμη της ελευθερίας μπορούμε να συναινέσουμε, να αποφασίσουμε, να δεσμευτούμε, να δημιουργήσουμε μπροστά στη μήνιν των καιρών.
Ετσι στα πλαίσια και τη λογική του μέτρου η παρότρυνση
#Μένουμε σπίτι #μπορεί να αποτελεί μια δημιουργική αντοχή στο άγνωστο, μια ψευδαισθησιακή-με φαντασία- διαχείριση της ματαίωσης που συνοδεύεται από την ευχαρίστηση της φροντίδας του εαυτού και του άλλου.
Σπύρος Δάμτσας 18/3/20
Εθελοντές της ΣυνΎπαρξης κοντά μας.
Η ΣυνΎπαρξη προτείνει την φροντίδα του εαυτού πρώτα. Ρωτήστε την/τον υποστηρίκτρια/τη για συναντήσεις μέσω Skype/zoom/Viber κλπ. Ο COVID-19 δεν θα πρέπει να μας σταματά στο έργο αυτό.